We hebben het al vaker gezegd, chronisch ziek zijn heeft niet alleen een grote impact op de zieke maar ook op diens sociale omgeving, vooral het gezin. Steun van de mensen om je heen is van groot belang. Wanneer je gezondheid je soms in de steek laat, moet je nu eenmaal regelmatig een beroep doen op je omgeving. Ik vertel in dit artikel over mijn gezin en sociale omgeving, en ben daarbij ook benieuwd naar die van jullie.
Ik woon samen met mijn vriend, zoontje Siem en onze hond Elvis in een gezellige eengezinswoning. Mijn vriend was al op de hoogte van mijn vele hoofdpijn, voordat we iets kregen. Echter is dit in de loop der jaren wel verergert totdat het uiteindelijk chronische migraine werd. Het hebben van deze vorm van hoofdpijn in combinatie met een jong kind en een hbo-studie valt niet mee. Zonder de hulp van mijn vriend en mijn ouders zou dit dan ook niet haalbaar zijn geweest. Echter helpen zij mij gelukkig waar nodig. Mijn vriend is van nature een nuchter persoon die erg zorgzaam is. Dit zijn twee eigenschappen die erg positief zijn als je een chronisch zieke partner hebt! Hij werkt fulltime maar zodra hij kan helpt hij mij waar nodig. Hij voelt zich vaak machteloos wanneer ik weer eens een erge migraine aanval heb of wanneer ik er psychisch doorheen zit wat erg begrijpelijk is. Maar hij is juist mijn grootste steun. Hij staat altijd achter me, neemt me zoals ik ben, wil me altijd helpen en is positief ingesteld. Het zit hem vaak in kleine dingen die me erg helpen, zoals koken wanneer ik dit niet kan, een boodschapje doen (en dan met wat lekkers of een bosje bloemen terugkomen!), de zorg voor Siem overnemen, me een knuffel geven wanneer ik dit het meest nodig heb en een icepack halen tijdens heftige migraine-aanvallen.
Ook mijn ouders zijn een hele grote steun. Ook bij hen kan ik altijd mijn ei kwijt en ze staan direct voor me klaar. Vaak hoef ik het niet eens te vragen omdat ze precies weten wat ik nodig heb. Ze passen heel veel op Siem en halen hem regelmatig van de opvang. Mijn vader rijdt met mij naar tentamens, praktijkdagen en doktersafspraken (omdat rijden met hevige hoofdpijn natuurlijk geen optie is) en mama helpt soms mee met het huishouden of haalt een boodschapje. Ze vinden dit allemaal geen probleem (stiekem zijn zij heel erg blij dat zij Siem zo vaak bij hen thuis hebben!).
Deze mentale en praktische hulp is voor mij van onschatbare waarde. Regelmatig voel ik mij een blok aan andermans been en heb ik last van schuldgevoelens. Dit is iets waar waarschijnlijk veel mensen met een chronische ziekte mee kampen. Het liefste wil je de dingen nu eenmaal zelf kunnen doen en een beroep doen op anderen is vaak moeilijk. Maar soms is dit nu eenmaal nodig en dan is het oh zo fijn dat die mogelijkheid er is. Mijn vriend en mijn ouders doen dit met liefde en plezier. Zij zijn juist blij als ze me ergens mee kunnen helpen (want de hoofdpijn wegnemen kunnen ze niet, al is dat wat ze natuurlijk het liefste willen).
Zoals je ziet is dit artikel eigenlijk een beetje een ode aan mijn steunpilaren! Ik ben benieuwd naar die van jullie. Wie is jullie grootste steun?
Reactie plaatsen
Reacties